ගොක්කොල පෙනිලා නෙවෙයි... සීතලට හිතෙන ඒවා

                

                 මේ පුංචි පෝස්‍ටුව කියවන සමහරෙකුට නම් කුණුහරුපත් මතක්වේවි. කීදෙනෙක් සරාගේ දෙමව්පියෝ මතක් කරාවිද දන්නේ නෑ. ඒත් කමක් නෑ මම ලියනවා.

                 අපි යන්තම් බහ‍තෝරන කාලේ ඉදන්ම දෙමාපියන්ගෙන් යම් යම් දේ ඉල්ලලා තියෙනවා. ලොකු මහත්වෙලා ඉගෙන ගෙන ‍රැකියා කරනකොට අපට ඕන ඕන දේවල් අපිම ලබා ගන්නවා. ඒ ස්වෝත්සාහයෙන්. පයින් ගමන් කරන අය පොදු ප්‍රවාහන භාවිතා කරන අය ඒගැන සතුටින් නෙමේ ඉන්නේ. ඒ අය බලාපොරොත්තු වෙන්නේ බයික් එකක් ගන්න. හැබැයි ඔය බයික් තියෙන අය එයාලත් තමන්ට තියෙන බයික් එක ගැන සතු‍ටු නෑ, ඒගොල්ලන්ට ඕන රෝද හතරේ වාහනයක් ගන්න. එතකොට එහෙනම් රෝද හතරේ වාහන තියෙන අය සතුටින් ඇති නේද..? හික්..හික්..හික්..! ඔහේ නෑ ආයිබොවන්.. ඒකලාටත් ප්‍රශ්ණ.. ! සෑහීමක් නෑ තමන් සතු දේ ගැන. මේ වාහනේ අරවා නෑ,මේවා නෑ. අහවලාගේ වාහනේ මේ විදිහයි. අලුතෙන් ආව අහවල් එක නම් මරු..... බ්ලා.. බ්ලා බ්ලා..!රටේ නැති කයි කතන්දර.  

                   මිනිස්සුන්ට ජීවත් වෙන්න යම් යම්දේවල් ඕන. ඉඩකඩං, ගෙවල් දොරවල්, යාන වාහන, කෑමබීම, ඇදුම් පැලදුම්. ඉතින් මේ හැමදේම තියෙන අය නැද්ද..? ඒත් ඒඅයවත් සතුටින්ද...? පයින් යන මිනිස්සු දකිද්දී වත් වාහනයක් තියෙන මිනිහා සතු‍ටු නොවන්නේ ඇයි..? තව තවත් විශාල එහෙම නැත්නම් සැප පහසු ඒවා ගැන හිතමින් දුක් වෙන්නේ ඇයි. අනේ මේක වැඩක් නෑ, අරක නම් මරු ඒවගේ එකක් වත් තිබුනා නම් මරු..? කියලා හිතෙන්නේ ඇයි..? ( මම ඔය පුරස්නේ මේලඟදි පිරිසක්ම ඉන්න තැන ඇහුවම එතන හිටපු එකෙක් කියනවා ගෑනි =බිරිඳ, මායියා, ප්‍රියම්භිකාව= යට කෑල්ල ගැනත් ඌට ගෙදර ඔහොම හිතෙනවළු.)  ඔව්...! සම හරක්ට බඳින්න කලින් ලොකේ ලස්සනම කෙල්ල තමන් යාලුවෙලා ඉන්න කෙනා කියලා පෙනුනට බැන්දට පස්සේ අනිත් හැම එකීම ලස්සනලු තමුන්ගේ එකී හැර. ඒක ඉතින් ඒකලගේ පුරස්නයක් නිසා අපි ඕවා කතා කරන්න යන්න ඕන නෑ නොවැ. මම කියාගෙන ආපු කතාව කියන්නම්කෝ.

                     අපි මේ ගෙවුනු සෙරෙප්පුව ගැන මේ හැටිම වද වෙන්නේ කකුල් නැති මිනිස්සුත් ජීවත් වෙන මේ ලෝකේ නේද කියලා හිතන්න පුළුවන්නම්. අපි වෙහෙස මහන්සියෙන් උපයා සපයා ගත් දේවල් ගැන තෘප්තියකින් ටික කාලයක් හරි ජීවිතේ විඳින්න පුළුවන් වේවි නේද..? ඊයේ පෙරේදා දවසක බබාව මොන්ටිසෝරියේ ඉඳන් එක්කරගෙන එනකොට නංගි බබාලගේ ඉස්කෝලේ විදුහල්පති තුමිය පාසැල ඉදිරියේදි මුනගැහිලා කතාකරලා තියෙනවා. 

වි.ප -  ආ උදේනී බබාව එක්ක එන්න ගියාද..?

නංගි- ඔව් මැඩම්..!

වි.ප.- කොහේ ඉස්කෝලෙටද දාන්න හිතාගෙන ඉන්නේ.. ටව්මේ එකටද...?

නංගි.- තාම තීරණයක් නෑ මැඩම්. මහත්තයා නම් කියන්නේ මේ ඉස්කෝලෙටම දාමු කියලා.

වි.ප.-  ඒකත් හොඳයි. ඒ උනාට ටව්මේ ඉස්කෝලෙටත් ඉල්ලුම් පත්‍රයක් දාලා තියන්න. හරි ගියොත් ඒකටම දාන්න පුළුවන්නේ.

නංගි.- හා මැඩම්..!

                    ස්කයිප් කතාකරන වෙලාවක මට ඔය කතාව කියලා මම පොඩි ගෝරනාඩුවකුත් දැම්මා අපේ උන්දැට. (කාට හරිඅර කතාවේ වරදක් පේන්නේ නෑ වගේනම් මගෙන් අහන්න ඒකේ වරද කොතැනද කියලා එතකොට මම පැහැදිලි කරන්නම්.මට ඒකේ වැරදි දෙක තුනක්ම පේනවා.) එක වසරට ළමයෙක් ඇතුල්කල දවසේ ඉඳන්ම දෙමව්පියොයි ගුරුවරුයි ශිෂ්‍යත්ව උණ විකාරෙන් දොඩවනවා.අර පැටියට නිදහසේ කන්නවත් හැටියක් නෑ. ඒකටම හරියන මාර්කට් එකකුත් හැදිලා තියෙනවනේ. "1වසර ශිෂ්‍යත්ව පෙරහුරු හා ආදර්ශ ප්‍රශ්න පත්‍ර" ඔතනින් පටන් ගත්තම ඕක ඉවර වෙන්නේ පහ වසරෙන්. එහෙනම් පුරස්නේ ඉවරනේ පහෙන් පස්සේ ඒ ළමයා නිදහස්නේ නේද.. නෑනේ යාළුවනේ ඊලඟට සා:පෙ, උ:පෙ  ටියුෂොං, කිරිකැට් පැස්ටිස්, සුයිමින් ඊලඟට විස්ස විජ්ජාලේ. ඔය ටික ඉවර වෙනකොට මේ තරඟේ අර පැටියටත් පත්තියන් වෙලා අහකයි. එතන ඉඳන් ඒකත් ඒවිදිහටම තියෙන දේවල් ගැන නෙමේ නොලැබුන දේවල් පස්සේ වැටෙනවා. 

                     සරා මෙහෙට එනකොට සේවා ගිවිසුමේ සඳහන් වුනු වැ‍ටුප මෙන් දෙගුනයකටත් වඩා වැඩි වැ‍ටුපක් මේ වෙනකොට ලැබෙනවා. මේ ලඟදි දවසක් ඌ උගේ ප්‍රධානියාට මෙහෙම කිවුවා.

සරා- මගේ ලියකියවිලි සේරම පිළිවෙලක් කරපන්, අහවල් කාලෙට මම අස්වෙලාම යනවා.

බොසා- ඇයි උඹ යන්නේ. හොඳ පඩියකුත් ගන්න එකේ තව කන්ට්‍රෑක් එකක් අත්සන් කරපංකෝ..!

සරා- උඹ මෙහෙ ඇවිත් කොයි තරම් කල්ද...?

බොසා- අවුරුදු දහයකට වැඩී..! 

සරා- උඹ එනකොට පඩිය කීයද..?

බොසා- රියාල්...........!

සරා- එතකොට දැන්.....?

බොසා- රියාල්.............!

සරා- ඒ කියන්නේ මුල් පඩියට වඩා හය ගුනයකටත් වඩා වැඩි වැ‍ටුපක් මේ වෙනකොට උඹ ගන්නවා. ඒ උනාට උඹේ ප්‍රශ්ණනම් එහෙමමයි නේද..?

බොසා- ඇත්තටම ඒවා නම් එදා තිබුනටත් වැඩී. දැන් බලපන් මම තවම කසාද බැඳලා නෑ. ඉතුරුවකට තියෙන්නෙත් මේ තට්ටේ විතරයි.

සරා- ඉතින් උඹ මට කියන්නෙත් දිගටම මෙහෙ ඉඳලා ඔය ටික කරගන්නද..? මම හැම වෙලාවෙම හිතන්නේ සරල ජීවිතයක් ගැන. ඒකට ඕන කරන්නේ අසීමාන්තික සල්ලි කන්දරාවක් නෙමේ. තෘප්තිමත් හිතක්. ඒක කවදාවත් රියාල් වලින් මට ගන්නබෑ. ලියකියවිලි ටික හදලා තියපං මතක ඇතුව..!

මම දෛනික රාජකාරි සඳහා පිටත්ව ගියෙමි....  

                  උපන්න දා සිට මරණ මංචකය දක්වාම අපි කෙලවරක් නැති ආශාවල් පසු පස දුවලා දුවලා හති අරින්නවත් කාලයක් නැතිව මැරිලා යනවා. අපි ලබාගත්ත දේවල් වලින් තෘප්තිමත් වෙන අය ඉන්නවානම් ඒ කීයෙන් කීදෙනාද...? අනෙක් අය සතු‍ටු වෙනවා වෙනුවට කරන්නේ තමා ලඟ නැති දේ ගැන දුක් වෙන එක. ඒත් මේ ලබා ගත්ත දෙයක් වත් යන තැනකට ගෙනියපු කෙනෙක් කාටවත් මුණගැහිලා තියෙනවද...?
                  මේ ලෞකික සැප සම්පත් කියන ඒවයේ කෙලවරක් නෑ අපි දකින හැමදෙයක්ම ලබා ගන්න උත්සාහ කරන එකෙන් වෙන්නේ අපට තව තවත් ආශාවල් වැඩි වෙන එක. උත්සාහයෙන් යමක් ලබා ගන්න එකේ වරදක් නෑ. ඒත් ඒවා වෙනුවෙන් විඳින්න තියෙන ජීවිතේම විඳවන එකත් තේරුමක් නෑ. කෙනෙකු තුල සීමාන්තික ආසාවන් තියෙනවානම් ඔහුට පුළුවන් සතුටෙන් ඉන්න, ඒසතුට නිසාම ඔහු නීරෝගී අයෙකු බවට පත්වෙනවා.

යනගමන් ඔය සිංදුවත් අහගෙනම යමු ආයිබොවන්. එතනින් මෙතෙන්ට ගත්තා මිස ආයේ මොකුත් වෙනසක් නම් කොලේ නෑ. අහලා දාමු ඔන්න ඔහේ. මතක විදිහට නම් මේක හතර කේන්දරේ සිනමා සිත්තමට අයිති සිංදුවක්..