මේ ගොබිලා මකුළුවන්ටත් බයයිළු...!

                මැෂින් එක ඕප් කරලා ඇඳට පැන්නේ හෝරා මානයේ එකොලහ සටහන් වෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දී. ඇඳේ ඉඳන්ම MP3එක ඔන් කරලා බෙඩ්ෂීට් එකත් ඔලුවෙ ඉඳන් පොරව ගත්තා. AC එක මීඩියම් දාලා අඟලකටත් වඩා ඝනකම බෙඩ්ෂීට් එක ඇතුලට රිංගපුවම ෂපාන් එකට නින්ද යනවා. වින්ටර් එකත් අතලඟ නොවැ. තනියට MP3 ගොයියත් ලඟ ඉන්නවනේ අනික. (එහෙම නැතුව අපට කොයින්ද පූසෝ කේක් මෙහෙ ඉන්නකම්. කේක් ද බනිස්ද මන්දා ඉතින් :D)

               මම කලිනුත් කියලා තියනවනේ මම වැඩියෙන්ම ආස සරල ගී වලට කියලා. ඒකෙනුත් අසූව අනූව දශක වල ගීත විශේෂයි. ඔහොම අහගෙන ඉන්නකොට අපූරු ගීතයක් වාදනය උනා. 

ගල් අරනේ හැංගෙන්නා උන් රහසේ ලංවෙන්නා...
මා පුතු අල්ලන් යන්නයි..
නෑ එන්නට දෙන්නේ මා පුතු ලඟ ඉන්නේ...
නාඩා නිදියන්නේ..//

මෙතනට ගියොත් සිංදුව අහන්න පුළුවන්.

http://www.youtube.com/watch?v=TjSqu1xrGTg

                හැමෝටම තියන අත්දැකීමක්. පුංචි කාලේ අම්මලා අපිව නිදිකරවන්න මාර සෙල්ලම් දානවා. ඇඳට වැටිලා විනාඩි දෙක තුනක් යනකොට නින්ද ගියාට අපිව ඇඳට ගෙනියන එක සෙල්ලම් වැඩක් නෙමේ. එහෙම වෙලාවට ඔය සිංදුවේ තියනවා වගේ නානාප්‍රකාර කතා එහෙමත් කියනවා. ඒත් එහෙම නොහිතා කියන සමහර කතා ළමා හිත්වලට තදින් කාවදිනවා. හැමෝටම නැතත් සමහර අය වැඩිහිටියෝ වෙනකොටත් ඒ මතක එහෙමම තියනවා. සරාටත් ඔහොම පුරස්නයක් තියනවා. දැනගෙන හිනාවෙන්න නම් ඔට්‍ටු නෑ ඕං.

              හේතුවක් නොදන්නවා උනාට පුංචි සංදියේ ඉඳන්ම මම අඬු තියෙන කුඩා සතුන්ට බයයි. මකුළුවෝ, කුරුමිණියෝ, ගෝනුස්සෝ, ගරුඬෝ, කකුළුවෝ (කක්කුට්ටෝ), ඉස්සෝ ඔය ඔක්කොම අයිති වෙන්නේ මම අර හැඳින්නුව අය අතරට. ඉස්කෝලේ යන සංදියේ ගමේ පාරවල්වල කැලෑවේ ඉන්න මකුළුවෝ දැල් බැඳලා තියෙනතැනක් එහෙම මම දැක්කොත් ඒ අහලකින්වත් මම යන්නේ නෑ. කාමරේට මකුළුවෙක් ආවොත් මම කෙලින්ම එලියේ. කවුරු හරි ඇවිත් ඌව පන්නලා දානකම් මම නෙවෙයි ආයේ කාමරය ඇතුලට යන්නේ. මකුළුවෙක් ආවොත් මම දුවලා ගිහින් අම්මට හරි නංගිට හරි කියනවා, එතකොට එයාලා ඇවිත් පන්නලා දානවා. එදා දවසට ඉතින් හිතටත් හරි නෑ. මූ ආයේ කොහෙන් හරි මතු උනොත් කියලා,ඕනම දෙයක් ඩබල් චෙක් කරලා තමයි අතට ගන්නේ කියන්න බෑනේ කොහේ හරි හැංගිලා හිටියොත්.

             ගෙදරින් ආවට පස්සේ ඉතින් යාළුවන්න්ට නම් මේ ගැන කියන්න ගියේ නෑ. එතකොට මාව බයිට් වෙනවනේ,මොකක් හරි පානියක් දාලා එහෙම තැන් වලින් ෂේප් වෙනැක තමයි කලේ. තනියා වෙච්ච මට කොහේ යන්න බැරිද නේද ආයිබොවං....?

              ඒත් ඉතින් නංගි බබාගෙන් නම් මේක හංගන්න බෑනේ, ඒනිසා එයාටනම් කිවුවා. පුදුම වැඩේ කියන්නේ කරුවලටත් බය මේ අම්මන්ඩි මකුළුවන්ට කුරුමිණියන්ට බය නෑ නෙව. කොයි තරම් හදිස්සියකට උනත් බාර්ත් රූම් එකට දුවනකොට මකුළුවෙක් දැක්කොත් ඒගමන නවත්තලා මම දුවන්නේ නංගි බබා ලඟට.

බාර්ත් රූම් එකේ මකුළුවෙක් ඉන්නවා ඌව පන්නලා දාන්නකෝ....!
මාත් ලැජ්ජාවක් නැතුව කියනවා.

අපෝ මෙයානම්..... !

කියලා ඇවිත් එය ඌව පැන්නුවහම තමයි ඉතින් මම ඇතුලට යන්නේ. හැන්දෑවට පොල් කුරුමිණියෙක් එහෙම අපේ ගෙදර ආවොත් මම මිදුලට හරි මහගෙදරට හරි යන්නේ ඌටයි මටයි අපේ ගේ ඉඩ මදි කියලා හිතෙන නිසා මිස කුරුමිණියන්ට බය නිසා එහෙම නෙවෙයි.හිකිස්..!

ටික වෙලාවකින් අයියේ එන්ඩෝ..........! කියලා එයා කෑගහන්නේ කුරුමිණියට බැස්ටිය දීලා කියලා මම අත්දැකීමෙන්ම දන්නවා. කක්කුට්ටෝ ඉස්සෝ ගැන කියන්න තියෙන්නෙත් ඔය වගේ කතාවක්ම තමයි. අපේ ගේ ලඟ තියන ඇලේ නාන්න අපි හරිම ආසයි. බැම්මක් බැඳලා ලස්සණට හදලා තියන නාන තො‍ටුපල හරි අපූරු තැනක්. වීදුරුවක් වගේ පැහැදිලි වතුර දකින ඕනම කෙනෙකුට නාන්න හිතෙනවා එහෙම තැනකදි. ඒ උනාට කක්කුට්ටෙක් හරි ඉස්සෙක් හරි පේන්න හිටියොත්මම ඒ අදහස අතෑරලා ඇවිත් ගෙදරින් නාගන්නවා.
ඇලේ ඉන්න කකුළුවෝ ඉස්සෝ දැක්කම මට හිතෙන්නේම ඇලට බැස්සොත් උන් ඇවිත් අර ලොකු අඬු දෙකෙන් මගේ කකුල අල්ලයි කියලමයි. එක අතකින් ඒකේ ඇති වරදකුත් නෑ, මොකද මට එහෙම අත්දැකීමකුත් තියනවා. මෙන්න ඒ අතීත කතාවත්.

               ඒක එක වැසි සහිත අවුරුදු සමයක්. එතකොට මම හිච්චි එකා. තාත්තගේ යාළුවෝ කට්ටියක් ඇවිත් හිටපු දවසක තමයි මේ සිද්දියත් උනේ. යන්තම් පායපු වෙලාවක ඇවිත් හිටිය කොළු කුරුට්ටොත් එක්ක මමත් මිදුලට පැනලා සෙල්ලම් කර කර උන්නා. ඔය අතරේ මට දැනුනා මගේ කකුල මොකකට හරි සීරෙනවා වගේ. බලනකොට ලොකු කක්කුට්ටෙක් මගෙ කකුල අල්ලනවා උගේ තඩි අඬු දෙකෙන්. මම කෑගහගෙන දිවුවේ හරියට මහසෝනා දැකපු ගානට. ගෙදර හිටපු අයත් මිදුලට දුවගෙන ආවට කතන්දරේ තේරුම් ගත්තට පස්සේ ආයේ හිනාවෙවී ගේ ඇතුලට ගියා. ඒ උනාට මම ඇතුළු කොලුරෑණ කක්කුට්ටාට විරුද්ධව මෙහෙයුමක් දියත් කරා. අන්තිමට කක්කුට්ටා බෝම්බෙකට අහුවෙලා මලේ ගෙදර තිබුනු රතිඤ්ඤාවල ආනුභාවයෙන්.

              එදා ඉඳන් මම කකුළුවෝ ගොනුස්සෝ ගරුඬෝ වගේ සත්තූන්ගේ වැයික්කියකදී දැක්කොත් මගහැරලා යනවා. හැබැයි වැරදිලාවත් මගේ වැයික්කියේදී හම්බ උනොත් මරලා දානවා. යමෙකුට මේක විකාරයක් කියලා හිතෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් මට එහෙම දැනෙනවා.  මම මගේ බිරිඳට හැමදාම උපදෙස් දෙන්නේ බබාට කවනකොට එහෙම නැතිනම් එයාව නිදි කරවනකොට යම් යම් දේවල් කියලා බය කරවලා ඒ වැඩේ කරවන්න එපා, එයාට බඩගිනි නම් එයා කයි නිදිමත නම් ඔයා බල කෙරුවේ නැති උනාට කැමැත්තෙන්ම එයා නිදා ගනීවි කියලා. මගේ අදහස නම් බිත්තියේ ඉන්න හූනෝ, මකුළුවෝ පෙන්නලා

"ඔය ඇවිත් ඉන්නේ බයි කියන්නේ නැති ලමයි ඉන්නවද කියලා බලන්න...!

ඔන්න ජනේලෙටත් තට්‍ටු කලා මට හිතෙන්නේ හොලමද කොහෙද...? ඔයා නිදන්න නැත්නම් ඇතුලටත් එයි...!

ඔන්න ඔය වගේ කතා ළමා මනසට එච්චර හොඳ නෑ කියලයි. ඊට වඩා හොඳයි ලස්සණ කතාවක් කියලා දරුවගේ මනස එක අරමුණකට ගෙනාවා නම් එයාට ලේසියෙන්ම නින්ද යාවි. අනේ මන්දා හරිද කියලානම්, මේ මට හිතෙන හැටි.



ගෙහුං එඤ්ඤං ඈ...!!