වගකිව යුත්තෝ අපිම නොවෙමුද...?

              සමහර විට මේ පුංචි පෝස්‍ටුව කියවන ඔයාලට හිතේවි මම ගිරිගෝරිස් රජ්ජුරුවන්ගේ කාලේ එකෙක්ය කියලා.හිකිස්.. එහෙම හිතන්ඩ කාරි නෑ ආයිබොවං, ආත්මාර්තය නිසාම මිනිස්සු නොහිතා කරන දේවලින් පරිසරයට වෙන අකටයුතුකම් ගැන මතක් උන නිසා මෙහෙම ලියන්න හිතුනා විතරයි. 1983 අපි කිරිඇල්ල කියන ප්‍රදේශයට පදිංචියට යනකොට මේ ලියන එකා ඇබිත්තං කොලුගැටයා. ඇබිත්තං කිවුවේ මේං මෙච්චර විතර ඇති. ඒ කාලේ අපේ තාත්තා ඔය පැත්තෙන් ඉඩමක් මිලදී ගත්තට තාත්තා හැර අපි කවුරුවත් දැනන් උන්නේ නෑ ඒ කොහේද කොහොම පරිසරයක්ද කියලවත්.

               කැලෑව මැදින් වැටිලා තිබුනු අඩි පාර දිගේ අපේ ගෙදරට යනකොට නංගිවයි මාවයි වඩාගෙන ගියා මට මතකයි. හතරවටේම තිබුනේ ඝන කැලෑව. තොර‍තෝංචියක් නැතිව ‍රැහැයියෝ කෑගහනවා,මනුස්සයෙක් ඇහැට දකින්න නෑ. මුලින්ම අපට දැනුනේ මේක අපට දුන්නු දඬුවමක් වගේ. අපි දෙන්නා අම්ම ගාවින් හෙලවුනේ නෑ,ඒ මේ ගුප්ත පරිසරයට තිබුනු බයට. උදේට මීදුම ආවම අඩි විස්සක් තිහක් දුරින් තියෙන දෙයක් වත් පේන්නේ නැතිව යනවා. ඒ අස්සෙන් "හබං කුකුලන්ගේ" සද්දෙට කැලෑව දෙවනත් වෙනවා. ‍රැලක පනහකට හැටකට වඩා වැඩි හබං කුකුළු රෑන් වල එකෙක් කෑගැහුවම අනිත් උන් ඒකට අත්වැල්අල්ලන්නේ පුරුද්දට වෙන්න ඇති. 
                                                 හබං කුකුලා
                  

                    හඬ මිසක් හඬ නගන්නා පිළිබඳ නොදන්නා නිසාවෙන් ඉස්සර අපි ගෙයින් එලියට බහින්නේ නෑ ඒ වෙලාවට. ගෙට පහලින් තියෙන විශාල දූරියන් ගස් තුනට එන විශාලා කුරුල්ලා හෙමිහිට පටන් අරන් ක්‍රමයෙන් හයියෙන් කෑගහනකොට මම නංගිවත් ඇදන් ගෙට දුවපු වාර අනන්තයි. ගේ ඇතුලේ ඉඳන් ජනේලෙන් ඔළුව දාලා බලන්නෙත් උගේ අඟල් තුන හතරක් දිග හොට දිහා. පස්සේ කාලෙක හතරේ කෑල්ලට මල් කපන්න යන පියසේන මාමා තමයි කියලා දුන්නේ ඒ "කෑඳැත්තා" කියන කුරුල්ලය, මාංශ භක්ෂකයෙක් නොවෙන ඌ කාටවත් හිරිහැරයක් නැති අහිංසකයෙක්ය කියලා.
                                                      අළු කෑඳැත්තා

                     මහ දවල් බකමූණෝ කෑගහනකොට අපි ගිහින් අම්මගේ ඇඟේ එල්ලෙනවා. අලි පේර ගස්වලට දඬු ලේන්නු ආවම තාත්තාවත් අඬ ගහගෙන මිදුලට ඇවිත් ඒ දිහා බලා ඉන්නේ දාහක් ප්‍රශ්ණ අහන ගමන්. අපිට දැකලා පුරුදු "තුංඉරි අප්පුට" වඩා ගොඩාක් විශාල මේ අපූරු හාදයා ගැන අපේ හිතේ තිබුනේ කුතුහලයක්.
                                                දඬු ලේනා

                    මල් පිහියක් ඉනේ ගහගෙන කැත්තක් අතේ අරං ඉඳ හිට අපේ ගේ ගාවින් උඩහට යන මිනිස්සු දැක්කමත් අපිට බය නොහිතුනාම නෙමේ. හැම වෙලාවෙම ඔවුන් අතේ විශේෂ ආකාරයෙන් ‍රැහැන් වලින් ගැට ගැසූ මුට්ටි වගයකුත් තිබුනා. ඉක්මනින්ම අප හා හිතවත් උනු පියසේන මාමාගෙන් අහන්න හැමදාම ප්‍රශ්ණ අපට තිබුනා. ඒ මිනිස්සු යන්නේ කිතුල් මල් කපන්න බවත් අර මුට්ටි ගෙනියන්නේ ඒ මල් වලින් වැටෙන තෙලිජ්ජ එකතු කරන්න බවත් ඔහු කීවට ඒක අපට අපබ්‍රංශයක් කියලා ඔහුටම තේරෙන්න ඇති. ඒනිසාම ඔහු මල් කපාගෙන යනගමන් අපට තෙලිජ්ජත් පෙන්නලා ගෙනියනවා. හැන්දෑවේ නිහඬ බව බිඳින "ඕලු මුවාගේ" හඬ ගැන ගුනපාල මාමාගෙන් විමසූ විට ඒ ගැන විස්තර කල ඔහු අපූරු උපකරනයකුත් මට සාදා දුන්නා. සැමන් ටින් එකක අඩිය විද එයට ගෝනි ලනුවක් දමා සකස් කල එයට භූමිතෙල් ස්වල්පයක් දමා ඇඟිලි දෙකකින් තදකර අදිනවිට එන හඬ ඕලු මුවාගේ හඬම නොවේයයි කාටනම් කිව හැකිද.
                                                ඕලු මුවා

                    කල් යත්ම අප පාසල් යන්නට වීමු. අප පාසැලට එක්ක ගියේ හා ‍රැගෙන ආවේ මාතර මාමාය. වැ‍ටුප් ලැබුවද අප නිවසේ ඔහුට පැවරුනු වෙනත් වැඩක් නො`ැති තරම්ය. කූඩැල්ලන්ට ඉමහත් බියක් දැක්වූ අප දෙදෙනාව කූඩැල්ලන්ගෙන් ගලවා ගැනීමම ලොකු වැඩක් නොවන්නේදැයි පසු කලෙක මට හැඟින. මේ වනවිට තාත්තා අපේ ඉඩමේ කිරි කැපීම ආරම්භ කර තිබූ අතර කිරි කැපීමට හා ඉඩම එලි පෙහෙලි කිරීම සඳහා  කුලී කරුවන් හත් අට දෙනෙක්ද වැඩට ගෙන තිබින. ඒ අතර වාරයේ මෙහි තිබූ කුඩා නිවස වෙනුවට අලුත් විශාල නිවසක් තැනීමට කතිකාවක් තිබුනද අමුද්‍රව්‍ය සපයා ගැනීම හා මේසා දුරක් ‍රැගෙන ඒම අපට මහා ගැටළුවක් විය. උපන්තේකට වාහනයක හඬක් වත් අසා නැති මේ පරිසරයට ගොඩනැගිලි ද්‍රව්‍ය ‍රැගෙන එන්නේ කෙසේද..?

                  ගම්මුන්ගේ හා කුලී කරුවන්ගේ අදහස වූයේ මේ සඳහා අලියෙකු යොදාගත හැකි බවයි. අවසන අපේ සිහිනය සැබෑ කරවමින් අලුත් නිවසක් ඉදිවෙන්නට විය. ඒ සඳහා ගඩොල්, සිමෙන්ති, වැලි, උළු ආදිය කන්දට ‍රැගෙන ආවේ අලියෙකු පිටිනි. දැව දඬු සපයා ගැනුනේ අපට අයිති ඉඩමේම දැවැන්ත ගස් කීපයක් බිම හෙලීමෙනි. කල් යත්ම කලින් බියක් දැක්වූ මෙම අපූරු පරිසරයට මසිත තුල කැමැත්තක් ඇතිවිය. මීදුමට හබං කුකුලන්ට කෑඳැත්තන්ට මෙන්ම ගිණිය නොහෙන කුරුළු වර්ග වලට හා අඨෝරාශියක් ගස් කොලන්වලට මම ප්‍රිය කලෙමි.

                  මෙකල මපියා පතල් කර්මාන්තයටද අතගසා තිබුනු අතර ඔහු මුලින්ම පතල් හෑරුවේ අපේම ඉඩමේ පහල කොටසේය. වාසනාව ඔහු සමග විය. ගමේ මිනිසුන් ඔහු ඇමතුවේ මුදලාලි කියාය. පසුව ඔහු කළුගං නිම්නයේද පතල් ඇරඹීය. ඊලඟ සිහිනය ගෙදරට වාහනයක් ආහැකි ආකාරයේ පාරකි. දුශ්කර කටයුත්තක් වුවද ඔහු එයටද අත ගැසුවේය. මහ කැලෑව මැදින් කිලෝ මීටරයක් පමණ දුරට පාරක් කැපුනේ ඔහුගේම තනි වියදමිනි. මේ වෙනකොට ගමේ දැන උගත් හැමකෙනෙකුගේම ප්‍රසාදයට පාත්‍රව සිටි මගේ පියා සමිති සමාගම් පිහි‍ටුවා ශ්‍රමදාන ආදිය සංවිධානය කර ගමේ පහල කොටසේ සිට නගරය දක්වාද මාර්ගය පුළුල් කොට සැකසීය.

                   මාර්ගය ඉදිවීමත් සමඟම අවට ඉඩම් හිමියන්ගේද පිබිදී8ක් ඇතිවිය. ඔවුන් ඉඩම් එලි පෙහෙලි කිරීමට වන්හ. රබර් වගා කිරීමටද ඇතමෙක් හේන් ගොවිතැනද පටන් ගති. තැන තැන කැලෑ ඉඩම් මිනිස් අතින් විනාශව ගිනි ගෙන දැවුනෝය. හබං කුකුලෝ අප සමඟ අමනාපව ගියෝය. නැවත නො එන්නටම ගියෝය. අළුතින් ගත් ඉඩමේ රබර් වගාවට හානි කල වරදට ඕළු මුවාට ගිනි බිඳීම නිසා ඌද ප්‍රදේශය හැර ගියේය. පරිසර සමතුලිත බව බිඳී ගියෙන් දැන් මීදුම නැගෙන්නේද නැති.

                 ඉඳහිට දූරියන් ගහකට පැමිණෙන කෑඳැත්තා නොසෑහෙන සේ අපට දෙස් දෙවොල් තියන්නේ, අද උඹලා සතුටින් ඉන්නේ මගේ යාළුවෝ මට නැති කරලා යැයි චෝදනා කරමිනි. අනූව දශකයේ අග වන විට නිතර නිතර අප නිවස වෙත වාහන ගමන් කිරීමට පටන් ගත්තද එය මට සතුටට කාරනයක් නොවුනි. ගමේ කොල්ලන්මෙන් කැලෑ වැදීම ප්‍රිය නොකලද කුඩා කල මාදු‍ටු ඒ පරිසරයට මා නෙත ප්‍රිය කරන වගක් මට හැ‍ඟෙයි. ඉඳින් කෑඳැත්තාගේ චෝදනාව සාධාරන නොවේද. මේ සමතුලිත බවේ විනාශයට වගකිව යුත්තෝ අපි නොවෙමුද....?


ප/ලි:   මේ වෙන විට මම ඉන්නේ විදේශයක නිසා මේ පිංතූර නම් මම ඉල්ල ගත්තේ ගූගුල් දෙයියන්ගෙන්. ලංකාවේ උන්නත් ගෙදර පරිසරයෙන් දැන් මේවා හොයන එක අමාරු වැඩක්. අමාරුවෙන් වත් හොයන්න මම ගෙදර යනවයෑ. හිකිස්...............!!!