තනිවෙමු අපි අතු පැලක් සදා-සඳ දූපතේ සදා...

             අද නම් සරා කියන්නේ ඕපදූපයක්. ඔව් එහෙම පිටින්ම ඕපදූපයක්. හැබැයි ආයිබොවන් අනුන්ගේ එකක් නෙමේ. මම ඉතින් අනුන්ගේ දේවල් හොයන එකෙක් නෙමේ කියලා තමුන්නැහේලා දන්නවනේ.:P ඒනිසා මගේම ඕපදූපයක් ලියනවා. මේක මගේ පලවෙනි ආදර හසුන නොහොත් සෙනෙහෙ කොලේ ගැන කතාව.

             හුඟාක් කොල්ලෝ ඉතින් ලියුමක් ලියන්නේ කෙල්ලගේ කැමැත්ත අහන්න, ආදරෙයි කියන්න වගේ දේකට නෙව. හැබැයි මට ඕක කොරන්න ලියුම් ලියන්න ඕන උනේ නෑ. මොකද මම කෙලින්ම ඕක ඒ ලමයගෙන් ඇහුවනේ. හැබෑවටම බැලුවොත් ඇහුවම නෙමේ මම කෙලින්ම කිවුවා "නාන් උන්නෙයි කාදලික්කරේන්" කියලා . කවුද දන්නේ කැමති වෙයිද නැද්ද කියලා මට එයාගේ හිත කියවන්න බෑනේ. මම කිවුවේ මට හිතුන දේ. කවදටත් මම අනිත් අය හිතන විදිහ උපකල්පනය කරන්න වද උන කෙනෙක් නෙමේ මගේ අදහස මම කෙලින් කියනවා. අනුමත කිරීම ප්‍රතික්ෂේප කිරීම අදාල පාර්ශවයට අදාල වැඩක්. හිතේ තියාගෙන හොරගල් අහුලන එක මගේ පුරුද්ද නෙමේ. බොරුනම් ඔය නංගි බබාගෙන් අහලා බලන්න පුළුවන්. ඉතින් මේක උනේ එපෙයාර් එක පටන් අරගෙනත් ටික දොහක් ගෙවුනට පස්සේ. හ්ම්හ්... වැඩිය ආලවට්ටන් දාන්න ගියොත් මට බොලාගෙන් කුනුහබ්බ අහන්න සිද්දවෙන නිසා මම කතාව කියන්නම්කෝ.

             මට ඉස්සරවෙලාම සෙනෙහෙ කොලේ දුන්නේ ගුණවතී නැන්දා. නෑ නෑ කතෘ එයා නෙමෙයි. අර මම කලින් දොහක කියපු ගෑනු ළමයා නිලූකා තුෂාරි. එයා තමයි ලියුම ලියලා ගුණවතී නැන්දා අතට දීලා තියෙන්නේ මට දෙන්න කියලා. නිකම්ම නෙමේ රුපියල් දහයකුත් එක්ක. (අප්පේ බොලාගේ කැත හිත.) ගුණවතී නැන්දා මගේ හොඳ යාළුවෙක් කියලා එයා දන්නවා. එහෙම කෙනෙකුට දුන්නම කවුරුවත් දැන ගන්නේ නෑ කියලා එයා දන්නවා. ලියුම මගේ අතට දුන්න ගුණවතී නැන්දා උපදෙස් ගෝනියකුත් දුන්නා නොමිලේම. මොකද ඉතින් මම "යක් පැටියෙක්" කියලා එයා දන්නවා. තාත්තගේ හැටිත් එයාලා දන්නවානේ.

              කොහොම උනත් මට ලියුම ලැබුනම රටක් රාජ්ජයක් ලැබුනා වගේ. ඇයි බං පුංචි කාලේ කවුරු හරි වෙසක් කාඩ් එකක් එව්වා නම් හැර මට මොකාද ලියුමක් එවලා/දීලා තියෙන්නේ. හැබැයි අර රුපියල් දහය මොකට දුන්නද කියලා අදටත් මම දන්නේ නෑ. අජානේය චැලි කට්ටෙන් ගමන් යන, පොල්ක‍ටු ඉස්තිරික්කෙන් මැදපු සීයේ කොලයක් නිතරම ඉස්සරහ සාක්කුවේ තියෙන මට රුපියල් දහය "නතින්" කියලා මාව දන්න හැමෝම දන්නවා. මම ඒකෙන් "චොකෝමෝල්ට්" අරගෙන පොඩි එවුන්ට දුන්නා. එතකොට චොකෝමෝල්ට් එකක් ශත පණහයි. ඔන්න ඉතින් මගුලක් කතා කරනවා, කියාගෙන ආපු කතාව නෙමෙයිනේ මේ............

              ඉතින් මම අර ලියුම දෙතුන් පාරක් අපොයි නෑ ඊට වඩා ගොඩාක් වැඩි ඇති. මොකද මට කට පාඩම් හිටියනේ ඒක.හැබෑවටම කියනවා නම් කීපාරක්ද කියලා නම් මතක නෑ හැබැයි කියෙව්වා. කවිද සිංදුද ඇතුලත්ව මහ ගොඩක් විස්තර තිබුනා ඒකේ. කොහෙන් ඉගෙනගෙනද මන්දා මේ ළමයා. මටම පුදුමයි. පන්තියේ දක්ෂම ශිෂ්‍යයා උනාට රචනාවලට ලකුණු 80-90 ගත්තට ඕං මටනම් මේ හපන්කම කොරන්න බෑ කියලා මට කීප වතාවක්ම හිතුනා.

        හැබැයි ඕං මතක තිබුනට ඒකේ තිබුන ඒවා නම් මම කියන්නේ නෑ. මොකෝ අපේ මායියත් (නංගි බබා) බලනවනේ මේක. ඇත්තම කියන්න දැන් අපේ බබාටත් අවුරුදු පහකට කිට්‍ටු වෙනවා, තාමත් මට බැරිවුනා උන්දැට සෙනෙහේ කොලයක් දෙන්න. උන්දෑ මට දීලත් නෑ තමයි ඒ වුනාට හරි නෑනේ මේගමන ගෙදර ගියාම එකක් දෙන්න ඕන.

             ඕක කියෙව්වට මොකද මට ගෙදර ගෙනියන්න බය හිතුනා. අපේ නංගි මම නැතිවෙලාවට මගේ කාමරේ පෙරලනවානේ , බැරි වෙලාවකවත් එයාට මේක හම්බවෙලා තාත්තා අතට එහෙම දුන්නොත් ආයේ දෙකහමාරක් නෑ තාත්තා මගේ ප්‍රේම පුරාණේ හුලං අරිනවා. මොකටද ඉතින් දැන දැනම අමාරුවේ වැටෙන්නේ කියලා හිතලා මම ඒක හැංගුවා. කොහේද දන්නවද ගෙදරට යන පාරේ තියෙන මිල්ල ගහක බෙනයක් ඇතුලේ. ඒ වුනාට හිතට හරි නෑ. ඇයි හත්තිලවුවේ නමෝ විත්තියෙන් මට ලැබුන සෙනෙහෙ කොලේ, මොන හිතකින් කැලේ ගස් බෙනේක හංගලා යන්නද. හරියට ගෑණු ළමයව මඟ දාලා යනවා වගේ. කොරන්න දෙයක් නෑ කෝකටත් සූජානන් සැරීරේ කියලා කවුද ගොඩ ඉඳන් පීනපු කතාවකුත් තියෙනවනේ. ගෙදර ගෙහුං පරණ යකඩ පෙට්ටි සේරම අවුස්සලා ලොක් එකක් හොයාගෙන ලාච්චුවකට හයි කලා. ඔන්න ඊට පස්සේ දවසේ තමයි ලියුම ගෙදර ගෙනිච්චේ මම. දැන් ඉතින් දීපු එක අරං කියෙව්වා වගේ නෙමේනේ, මේකට උත්තරත් දෙන්න එපායෑ. දැන් කොහොමද ඒක කොරන්නේ. ඉස්කොලේ හොඳම රචනා ලිව්වේ ඉතින් ටීචර්ලා ඒවා කියලා දීලා තිබුන නිසානේ. කවදාවත් මේවා ලියන්න උගන්නලා නෑනේ. පුරුදු වෙන්න හරි කලින් ලියලා තිබුනා නම් ඒකත් එකක් මේ පළවෙනි වතාව නිසා මට මාර තොප්පිය. අනික ලියනවා නම් මෙයා ලියලා තියෙනවා වගේ ආදරේ පෙරෙන්න ලියන්නත් ඕන. නැත්නම් වැඩක් නෑ. හත්තිලව්වේ එහෙම එකක් මා ලඟ තියෙනවාද කියලා මම දන්නෙත් නෑ. ඒ වුනාට සරා ඉතින් මොල කාරයානේ. ලියුමයි කුමරි පත්තර මිටියකුයි ඇඳට අරං දොරත් ලොක් කරලා ඇ‍ඳෙන් වාඩි වුනා. ලියුමයි කුමරි පත්තර ටිකයි මාරුවෙන් මාරුවට කියව කියව ලිවවා පැණි බේරෙන ලියුමක්, අර ඉස්සර කුමරි පත්තරේට හම්බවෙන ලියුම් ලියන කොල තියෙන්නේ අන්න ඒකක. ලිව්වේ මොනවද කියලානම් කියන්නේ නෑ මම. ඒත් මේ සිංදුවනම් මම ඒකේ ලිව්වා.

මීමැසි හඬ නැති නිසංසලේ

ඝනඳුරු තැනක් බලා......

තනිවෙමු අපි ඝන වනන්තරේ

සුදු මල් දෙකක් වෙලා......

සෞම්‍ය කුමාර යාපා බන්ඩාර මහත්මයා ගයන ඔය ගීයට සරා හරි කැමතියි ඒ සංදියේ. එදා විතරක් නෙමේ අදටත් මම හරි කැමතියි. විශේෂම දේ තමයි අද මේ සිංදුව හොයාගන්නත් නැති එක. මම හිතන්නේ ඔයාලා හුඟ දෙනෙක් මේක අහලා නැතුව ඇති. බාහිරින් බැලුවම බොළඳයි කියලා හිතුනට ඇතැම් වර්තමාන සිංදු වගේ "සංසර්ගාරාධනාත්මක" ගීතයක් නෙමේ මේ. ( ඒ වචනේ මම ගත්තේ විචාරක මහත්මයාගේ ලියවිල්ලකින්.) මම ලිව්වනම් ලියන්න වෙන්නේ කුනුහබ්බයක් නෙව. 

කාට හරි මේ සිංදුව බාගන්න එහෙම ඕන නම් YouTube එකෙන් බාගන්නත් දැන් පුළුවන්. මොකද මම මේ ගීතය ජාලෙට අතෑරිය. බලලා ගුණ අගුණ කියන්නත් ඕන ඕං.



එහෙනම් ගෙහුං එඤ්ඤං...!