රොටී ප්‍රශ්ණය.... (සරාට වෙන වැඩ)

                       ඒ 1990 දශකයේ එක්තරා වර්ෂයක වස්සාන කාලයකි. දිනෙක සරාගේ මව,පියා,නැගනිය යම් කිසි කටයුත්තකට බැහැර ගොසිනි. සරාද අවලමේ ගොස් ගෙදර ආවේ උගේ කූටාලියෙක්ද කැ‍ටුවය. ගෙදර එනවිට එහි කිසිවෙකුත් නැති. ලූලා නැති වලේ කණයා පන්ඩිතයා වන්නාසේම කිසිවෙකුත් නැති ගෙදර ගෘහ මූසලයා සරාය. ඒනිසා ආගන්තුක සත්කාරද ඔහුම කලේය. වැස්ස ගැනයි, ගමේ කැකුලියෝ ගැනයි සාල පොජ්ජේ ඉඳන් කතා දමන සුනංගුවට හෝරා පොජ්ජ මංගච්චලා කියලා ගනිච්චියක් ආවේ සුදහගින්දර ආවාම ඕං.  සරා මුළුතැන්ගෙට වැද පරීක්ෂා කලද ම්හු.. කෑමට යමක් සොයා ගත නොහැකිවිය. මවට කෑම සෑදීමට හෝ නැතහොත් සරාව හෝ අමතකව ගොස්ය. කෑම මේසය මත වෑංජන දීසි කීපයක් පමණක් ඇත. වැසි දවස් නිසා ඒවාද සීතලව ගොසින. බේකරියට ගියානම් උනු පාන් ගේන්න තිබුනා..

කොහෙද මේ මරවැස්සේ තෙමෙන්න පුළුවන් කාටද..?

සරා තමාටම කියා ගත්තේය.සුන්වූ බලාපොරොත්තු සමඟ ආපසු හැරුනු සරාගේ උකුසු නෙතට හසුවූයේ කුස්සියේ මුල්ලක තිබූ දෙල් ගෙඩි කීපයකි.

යෙස්... දෙල් මාළුවයි රොටියි...!

ඌට ඉබේම කියවිනි. දෙල් වෑංජනත් සමඟ උනු උනු රොටී සුවඳක් ඔහුට ඇහෙනවා ඇහෙනවා මෙන් විය. මුළු තැන්ගෙයින් ඉවත්ව යහළුවා වෙත පිය නැගූ ඔහු තම අදහස මිතුරාටද කීවේය.

මචං නන්දෙ.. අම්මලා උයලා ගිහින් නෑ බං..!

දෙල් තියනවා අපි රොටී පුච්චමුද...?

අම්මට හුඩු නියමයිනේ බං දෙමු වැඩේ..!

ඉතින් අවුලක් නැතිය. යෝජනාව එකෙන්ම සම්මතය. දෙදෙනාම කුස්සියට වැදුනෝය. නන්දෙයා දෙල් සුද්ද කරන අතරේ මම පිටි ඇනුවෙමි. එයට යීස්ට් ස්වල්පයක්ද එකතු කලෙමි. එවිට රොටී සොප්ට් වෙනවාය. අම්මා එසේ කියාදී ඇත. පිටි අනන එක කරදර වැඩකි. වරෙක වතුර වැඩි වෙන්නේය,..පිටි ටිකක් දානවා... වරෙක පිටි වැඩි වන්නේය, වතුර දානවා. කෙමෙන් පිටි ගුලිය ලොකුවන්නේය. පෑ කාලක් පමණ ගෙවුන තැන පිටි අනා හමාරය. එහෙත් එය විශාල පිටි ගුලියකි. පිටි කිලෝවක් පමණ එකකි. ප්‍රශ්ණයක් නැත. පිටි පිපෙන්නට ඕනෑය. එතෙක් දෙල් මාළුව පිලියෙල කලහැක. ඒකත් ආවාට ගියාට කරන්නට බැරිය. අම්මගේ ටේස්ට් එකට ගත යුතුය. ඒ නිසා අතට අහුවෙන සියළුම කුලු බඩු වර්ග එයට හැලුවෙමි.

         දැන් හොද්ද නටනවාය. සුදහගින්දරට අපවද නැටවෙනවාය. මම රොටී තුනී කරන විට නන්දෙයා රොටී පිච්චීම ආරම්භ කලේය. කුසගිනි අධික බැවින් බාන බාන එක අපි කන්නට වීමු.

                                                       ඔය තියෙන්නේ රොටී පුච්චපු විදිහ.
     
           ප්‍රමාණය වරෙකට එකෙකුට භාගයකි. ඇතිලිය ලිපේ තියෙද්දීම අඩුවෙමින් පවතී. එය කොකටත් හොඳය. ලිපෙන් බානකොට අත පිච්චෙන්නේ නැතිය. අපි පරිස්සම ගැන සිතිය යුත්තේ ගින්දරත් සමඟ සෙල්ලම් හොඳ නැති නිසාය. පැයක් පමණ ගතවෙන විට ඇතිලියේ අඩිය පේනවාය. විශාල පිටි ගුලියද හමාරය. පිටි කිලෝ එකක් පමණ කොල්ලෝ දෙන්නා ගිලදමා අවසන්ය. ඉඳින් තවත් කුස්සියේ ‍රැඳී සිටීමට කාරියක් නැත. අපි සාලයට පැමිණ ගීතයක් රස වින්දෙමු.

         නැවත් මා අවදි වූයේ මාගේ දයාබර නැගනියගේ ටකරන් වොයිස් එකෙනි.

මොන කරදරයක්ද බං කන ගාව ඉඳන් ටකේ ගහන්නේ... පලයන්කෝ අහකට..!

ඉඳා... ඔච්චරටම නිදිමත නම් යනවකෝ කාමරේට මේ පොරෝහිතයක් අරගෙන...!

තොට මම.......!

               සිතිවිල්ල ක්‍රියාවට නැංවිය නොහැකිසේය. විනිසුරු අසල අසුනක පුවත් පතක් බලමින් සිටී. එබැවින් නැවතත් සැටියටම බර උනෙමි. ඒත් ඒ සුළු මොහොතකට පමනි. අම්මා පැමිණ මගේ කනෙන් අල්ලා ගත්තාය.

කව්ද කුස්සියේ යකා නැ‍ටුවේ....?

ඉතින් දීපංකෝ උත්තර.. නංගීගේ කට කනේය. උඹට දෙනවා මම තාත්තා මෙතන නැත්නම්... ඒ වචනවලට නොහැරුන මගේ සිතිවිලිය.

මොකාවත් නැ‍ටුවේ නෑ ඔහේ අපි රොටී හැදුවා... !

වරෙන් යන්න පෙන්නපං මට රොටී හදපු විදිහ.

ඇය මාව ඇදගෙන කුස්සියටම ගියාය. නැගනිය හා පියානෝද පසුපසින් වන්හ. යකෝ අසාධාරනේට ලක් උනේ මම. මේ සද්ගුනවත් දානපති ලින්ටන් මුදලාලිගේ එකම පුතා වෙච්ච මට අද උයාගෙනත් කන්න උනා. ඒත් මම වචනයක් වත් කිව්වේ නෑ. එහෙම එකේ මේ විදිහට කරන එක වැරදියි නේ. ඔන්න දැන් දැන් මටත් තදවීගෙනයි එන්නේ. ඒත් බොලව් මහාධිකරන විනිසුරු ඉදිරියේ කට අරිනවා කියන්නේ දත් නැතුව බත් කන්න වෙන සිද්දියක් බව දන්න නිසාම මුවින් නොබැන සිටියෙමි.

රොටී පුච්චන්න මේහැටි හැලිවලං ඕනද..?

එවර ඇය තාත්තා දෙසට හැරී විමසුවාය. ඇය අසූහාරදහසකටත් වඩා කෝප ගැන්වී ඇති සෙයකි. ඇගේ කතාවේ යම් සාධාරණයක් නොතුවාම නොවේය. දෙල් ඉවීමට හා රොටී සෑදීමට භාවිතා කල හැලි වලං,කැති, පොරෝ, මන්නා, උදළු, ගල් ඉනි ආදිය කුස්සිය පුරාය. නැවත එහි ඇතුළුවීමට නම් පැයක් පමණ පිරිසිදු කොට යුතුව ඇත.

බලන්නකෝ මූ කරලා තියෙන වැඩේ...!

අම්මා තවමත් සිතන්නේ තාත්තා තවමත් මෙය නොදු‍ටු බවද...? දෙවන වරටද පැමිනිල්ල යොමු කලේ ඒනිසා විය යුතුය.

ඔයාගෙනේ වැරද්ද..! ඇයි මට උයලා තියලා ගියේ නැත්තේ....? ඔයා කියන්නේ මේ වෙනකම් මම බඩගින්නේ ඉන්න ඕන කියලද..?

නිහඬතාවයේ අවාසි දන්නා මම නිදහසට කරුනු දැක්වීමි.

මහාධිකරණ විනිසුරු: කොල්ලට කන්න උයලා නෙමේද ගියේ...?  

පැමිණිල්ල: ඉක්මණට එන්නනේ ගියේ පරක්කු උනාට..!

මහාධිකරණ විනිසුරු: එහෙනම් තමුන්ලගේ වරද. ගමනක් යනකොට එන වෙලාව කියන්න බෑනේ. දැනගන්න ඕන ගෙදර ඉන්න එකාට කන්න හදලා තියන්න. ඒකට පුළුවන් විදිහට හදාගෙන කාලා තියනවා. ප්‍රශ්ණයක් නෑ, තමුන්ල දැන් ඔය සේරම අස් කරලා රෑට කෑම හදන්න ඕන තේරුනාද..?

විනිසුරු කට කොනකින් සිනහා වෙමින් පිටව ගිය අතර, විත්තිකරු නිදොස් කොට නිදහස් කෙරින. 

ගෙහුං එඤ්ඤං......!!!!